Met de voortdurende ontwikkeling van de printtechnologie is UV-inkt, als een nieuw type printmateriaal, wijdverspreid toegepast in verschillende printgebieden. UV-inkt wordt voornamelijk onderverdeeld in UV-inkt op waterbasis en UV-inkt op oliebasis, gebaseerd op de verschillende oplosmiddelcomponenten. Hoewel ze qua principe van fotoverharding op elkaar lijken, zijn er door de verschillende oplosmiddelmatrices aanzienlijke verschillen in prestaties, toepassingsgebieden en milieukenmerken tussen de twee.
1. UV-inkt op waterbasis
UV-inkt op waterbasis is een type lichtuithardende inkt dat water als oplosmiddel gebruikt. Het belangrijkste kenmerk is dat na blootstelling aan ultraviolet licht de foto-initiator in de inkt wordt geactiveerd, waardoor een polymerisatiereactie wordt getriggerd, die ervoor zorgt dat de inkt snel stolt. Omdat het basismateriaal voornamelijk water is, bevat UV-inkt op waterbasis meestal minder vluchtige organische stoffen (VOS), waardoor het betere milieuprestaties heeft. Het heeft een lagere geur en minder vervuiling voor het milieu.
Belangrijkste kenmerken:
Lage VOS-emissies: De UV-inkt op waterbasis heeft een hoog watergehalte en minder verdamping van oplosmiddelen, wat resulteert in aanzienlijk lagere VOS-emissies in vergelijking met inkten op oliebasis, en voldoet aan de milieubeschermingseisen.
Veiligheid: Omdat de chemische samenstelling van inkt op waterbasis geen schadelijke oplosmiddelen of organische chemicaliën bevat, heeft het een hoger veiligheidsniveau en heeft het een relatief geringe impact op operators en het milieu.
Toepassingsgebied: UV-inkt op waterbasis wordt voornamelijk gebruikt voor het printen op papier, plastic, folie en andere materialen. Het is met name geschikt voor markten en producten met hoge milieubeschermingseisen.
Droogsnelheid: De droogsnelheid van UV-inkt op waterbasis is meestal vrij snel. Na blootstelling aan ultraviolet licht kan het onmiddellijk worden uitgehard, waardoor de productie-efficiëntie wordt verhoogd.
Nadelen:
De duurzaamheid en hechting van UV-inkt op waterbasis zijn meestal niet zo goed als die van UV-inkt op oliebasis. Vooral bij het behandelen van materialen met een glad oppervlak kunnen er gevallen van afbladderen of slechte hechting zijn.
De hechting op materialen met lage oppervlakte-energie is slecht en er kan een extra oppervlaktebehandeling nodig zijn.
II. UV-inkt op oliebasis
UV-inkt op oliebasis is een type lichtuithardende inkt dat olie als oplosmiddel gebruikt. In vergelijking met inkt op waterbasis heeft inkt op oliebasis een sterkere hechting en duurzaamheid en kan het worden aangebracht op een breder scala aan printmaterialen, waaronder kunststoffen, metalen, glas en andere oppervlakken. De belangrijkste componenten van UV-inkt op oliebasis zijn samengesteld uit acrylaten, foto-initiatoren, pigmenten en andere chemische stoffen. Onder de bestraling van ultraviolet licht zal inkt op oliebasis snel stollen.
Belangrijkste kenmerken:
Uitstekende hechting en duurzaamheid: De UV-inkt op oliebasis heeft een sterke hechting en kan zich aanpassen aan verschillende substraten. Het presteert bijzonder goed op gladde materialen of materialen met lage oppervlakte-energie.
Betere slijtvastheid: Door de sterke aard van de olieachtige componenten in de inkt op oliebasis vertoont de uitgeharde printlaag meestal een betere weerstand tegen krassen, corrosie, enz.
Breed toepasbare gebieden: UV-inkt op oliebasis is geschikt voor het printen op niet-absorberende materialen zoals kunststoffen, metalen en glas. Het is de voorkeursinkt voor sommige specifieke industrieën (zoals verpakkingen, elektronische componenten, auto-onderdelen, enz.).
Langdurige opslagstabiliteit: De inkt op oliebasis is relatief stabiel tijdens opslag en heeft een langere houdbaarheid.
Nadelen:
Hoge VOS-emissies: De oplosmiddelcomponenten in UV-inkten op oliebasis zullen vluchtige organische stoffen (VOS) afgeven, die nadelige effecten kunnen hebben op het milieu en de gezondheid. Vooral tijdens gebruik en uithardingsprocessen kunnen sterkere ventilatiemaatregelen nodig zijn.
Sterke geur: Inkt op oliebasis geeft een bepaalde geur af tijdens het uithardingsproces, wat de werkomgeving van de printwerkplaats kan beïnvloeden.
Uithardingssnelheid is langzamer: In vergelijking met UV-inkt op waterbasis kan inkt op oliebasis een iets langzamere uithardingssnelheid hebben, vooral in omgevingen met lage temperaturen of lage luchtvochtigheid.
UV-inkten op waterbasis en oliebasis hebben hun eigen voor- en nadelen. UV-inkt op waterbasis, met zijn lagere VOS-emissies en milieuvriendelijke kenmerken, is geschikt voor industrieën met hoge milieubeschermingseisen, zoals voedselverpakkingen en milieuvriendelijk printen. Terwijl UV-inkt op oliebasis, met zijn sterke hechting en duurzaamheid, een onvervangbaar voordeel heeft op gebieden die een hoge slijtvastheid en sterke hechting vereisen, zoals elektronische componenten en auto-onderdelen. Bij het kiezen van UV-inkt moeten meerdere factoren zoals specifieke toepassingsvereisten, materiaalsoorten en milieubeschermingseisen uitgebreid worden overwogen.